Από την παραγωγή στον παραγωγό, από τον παραγωγό ….. στο έδαφος και από το έδαφος στο …. περιβάλλον!

 

Γράφει ο Νίκος Μιχελάκης*

   Οι ενισχύσεις των ελαιοπαραγωγών οι οποίες ήταν οι πρώτες που θεσπίστηκαν με την λεγομένη ΚΟΑ (Κοινή Οργάνωση Αγοράς) στην Ιταλία το 1966 και λίγο αργότερα στην Ελλάδα, ακλούθησαν μια πολυκύμαντη εξέλιξη .

Άρχισαν τότε με επιδοτήσεις στην παραγωγή ελαιολάδου και συνεχιστήκαν από 2006   και μετά σε επιδοτήσεις στον παραγωγό με την   «Ενιαία Ενίσχυση» για όλες τις καλλιέργειες.

     Με την αναθεώρηση του 2015-20 από τον παραγωγό μεταφέρθηκαν στο έδαφος και αποφασίστηκε η σύγκλιση τους σε συγκεκριμένα ποσά στόχους ανά στρέμμα, τα οποία στην Ελλάδα καθορίστηκαν με βάση τρεις «Αγρονομικές Περιφέρειες» οι οποίες ισχύουν μέχρι σήμερα και είναι:

-Οι Δενδρώδεις καλλιέργειες στις όποιες κατανεμήθηκε το 28% ενισχύσεων (470εκ.€) και τέθηκε στόχος σύγκλισης: 48,45€/στρ ¨

-Οι Αροτραίες καλλιέργειες στις όποιες κατανεμήθηκε το 47% των ενισχύσεων (850εκ.€) και τέθηκε ως στόχος σύγκλισης: 42,5 €/στρ

-Οι Βοσκότοποι στους οποίους κατανεμήθηκε το 25% των ενισχύσεων (440εκ.€) και τέθηκε ως στόχος σύγκλισης 24,7 €/ στρ.

   Οι ενισχύσεις της ελαιοκαλλιέργειας εντάχθηκαν στην «Περιφέρεια Δενδρώδεις» και   από 150 €/στρ που με ήταν με την ενιαία, άρχισαν να συγκλίνουν στα 48,45€/στρ.

Κι αυτό γιατί κακώς εκτιμήθηκε μόνο το υψηλό ύψος τους ανά στρέμμα και όχι το ύψος τους ανά παραγωγό, το οποίο, λόγω του μικρού κλήρου (που στην Κρήτη π.χ. ήταν μόνο 11 στρ./εκμετάλλευση)   αντιστοιχούσε σε μόλις 1500€ ανά παραγωγό..

   Παράλληλα όμως   άρχισαν να περικόπτονται τελείως οι ενισχύσεις κάτω των 250 ευρώ και κάτω των 4 στρεμμάτων, όποτε το 40% των ελαιοπαραγωγών βρέθηκε εκτός επιδοτήσεων.

     

Στο έλεος των πυρκαγιών και της ειρωνείας

του αποτυπώματος του άνθρακα οι ελαιώνες!

 

   Εξαιτίας όλων αυτών των περικοπών και των σοβαρών καταστροφών που δέχτηκε η ελαιοκομία τα τελευταία χρόνια από καύσωνες και δάκο, χωρίς καμιά υποστήριξη και αποζημίωση,  ακολούθησε μια δραματική κατάρρευση και εγκατάλειψη της, η οποία εκτός από οικονομικές έχει και σοβαρές περιβαλλοντικές συνέπειες.

   Οι ακαλλιέργητοι ελαιώνες πλήττονται από πυρκαγιές οι όποιες δεν κατακαίγουν μόνο του ίδιους και την μέσα σε αυτούς σπάνια χλωρίδα και πανίδα,    αλλά αφήνουν και τα επικλινή εδάφη στα οποία φύονται γυμνά στο έλεος της διάβρωσης

   Παρά ταύτα, οι σχεδιαστές της ΚΑΠ, ενώ κόπτοντας για το αποτύπωμα του άνθρακα και τον ρολό του στην κλιματική αλλαγή, ενισχύσουν το προσωρινό μερικό πρασίνισμα στις ασκεπείς εκτάσεις και παραγνωρίζουν πλήρως το μοναδικό μόνιμο πράσινο της αειθαλούς ελιάς που φωτοσυνθέτοντας αενάως απορροφά το διοξείδιο του άνθρακα των βιομηχανιών. Εύγε τους!

 

*Ο Νίκος Μιχελάκης, είναι Δρ. Γεωπόνος, πρώην Δ/ντής του Ινστιτούτου Ελιάς Χανίων και Επιστ. Σύμβουλος του ΣΕΔΗΚ. Τα άρθρα του εκφράζουν προσωπικές απόψεις και δεν απηχούν κατά ανάγκη τις απόψεις του ΣΕΔΗΚ. Μπορούν να αναδημοσιευτούν μόνο μετά άδεια του (nmixel@otenet.gr)