Βασικές αιτίες οι ζημιές από τον καιρό και η εγκατάλειψη της καλλιέργειας.

 

Γράφει ο Ν.Μιχελάκης*
Απογοητευτικές είναι οι πρόσφατες εκτιμήσεις για την φωτεινή ελαιοπαραγωγή στην Ελλάδα και στην ιδιαίτερα στην Κρήτη. Παρά το ότι επίσημα στοιχεία δυστυχώς δεν υπάρχουν- και αυτό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει επί τέλους να το αντιμετωπίσει κάποτε το ΥπΑΑΤ- από πληροφορίες που συλλέγουν κυρίως Ιταλοί εμπειρογνώμονες, η παραγωγή στην Ελλάδα δεν πρέπει να ξεπεράσει τους 160 χ.τ. αντι για 200 χ.τ. όπως αρχικά εκτιμήθηκε.

Παράλληλα και η παραγωγή στην Κρητη, συμφωνα με τα στοιχεία των ΔΑΟΚ Κρήτης θα κυμανθεί γύρω στους 65.000 τόνους μονό, αντι για 72.000 όπως αρχικά εκτιμήθηκε..

Ωστόσο και η ποιότητα, δυστυχώς, του ελαιολαδου, είναι γενικα φέτος πολύ υποβαθμισμένη, τόσο σε επίπεδο χώρας όσο και στην Κρητη.

Λάδια οξύτητας 0,3 βαθμών φαίνεται να είναι σπάνια ενώ η πλειοψηφία των λαδιών φαίνεται να κυμαίνεται στους 0,5-0,7 βαθμους.

Έτσι, η οικονομική ζημία από την υποβάθμιση της ποιότητας, όπως εκτιμήθηκε σε προηγούμενα ΕΛΑΙΟΝΕΑ , ανέρχεται σε περιπου 10 εκατ. ευρω για την Κρητη, ενώ σε επίπεδο χώρας μπορεί να φθίνει κοντά στα 30 εκ. ευρω.
Ωστόσο η άσχημη φετινή χρονιά για την ελαιοπαραγωγή της Κρητης, δεν αποτελεί, ένα τυχαίο γεγονός. Δυστυχώς έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά άλλες κακές χρονιές που άρχισαν από το 2005, οδηγώντας την παραγωγή του νησιού σε μια δραματική καθοδική πορεία. Σύμφωνα με την στατιστική επεξεργασία που έγινε από τον ΣΕΔΗΚ (Σχ.1) στα στοιχεία της παραγωγής από το 1975 και μετά, διαπιστώνεται ότι κατά την 30/ετία 1975 -2005 υπήρχε μια ανοδική πορεία με μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης +3.5 χιλ τον./ετος, ενώ κατά την υπόλοιπη περίοδο μέχρι το 2018 υπάρχει μια ραγδαία καθοδική πορεία με μέσο ετήσιο ρυθμό μείωσης -5,4 χιλ. τόνους ανά ετος.

Οπωσδήποτε στην αξιολόγηση των στοιχείων αυτών ασφαλώς θα πρεπει να ληφθεί υποψη η πλασματική αύξηση στα στοιχεία της παραγωγής λογω των επιδοτήσεων ανά κιλό μέχρι το 2005/6, η οποια στην συνεχεία σιγά –σιγά εξαλείφτηκε με τις αλλαγές των αναθεωρήσεων της ΚΑΠ

Όμως, είναι εμφανείς οι δραματικές πτώσεις της παραγωγής από το 2005 και μετά, με την ιστορική πτώση στους 25 χ.τ. το 2013/4 και την δεύτερη μεγάλη πτώση στους 52 χ.τ. το 2016/17 λογω των ζημιων στην άνθηση-καρποδεση εξαιτίας ακραίων υψηλών θερμοκρασιών τις οποιες ο ΕΛΓΑ , λογω κανονισμού αδυνατεί να αποζημιώσει.

Πέραν όμως από τις απώλειες της παραγωγής λογω καιρικών συνθηκών είναι φανερή και η μείωση που πρόεκυψε τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της μερικής η πλήρους εγκατάλειψης της ελαιοκαλλιέργειας από αρκετούς παραγωγούς, λογω της πτώσης των τιμών, της αύξησης του κόστους παραγωγής αλλά και της γήρανσης του αγροτικού πληθυσμού.
Επομένως είναι σαφές ότι η ανάστροφη της πορείας αυτής απαιτεί λήψη αποτελεσματικών μέτρα μεταξύ των όποιων βασικό πρεπει να είναι η κάλυψη από τον ΕΛΓΑ και των ζημιών από υψηλές θερμοκρασίες, η σύνδεση των επιδοτήσεων με την παραγωγή και η εξυγίανση του εμπορίου.

 

*Ο  Νίκος Μιχελάκης ειναι Δρ. Γεωπόνος, πρώην Δ/ντης του Ινστιτούτου Ελιάς Χανίων και Επιστ. Σύμβουλος του ΣΕΔΗΚ. Τα κείμενα των άρθρων του εκφράζουν προσωπικές του απόψεις και δεν απηχούν κατά ανάγκη τις απόψεις του ΣΕΔΗΚ. Μπορούν να αναδημοσιευτούν μονό μετά απο άδεια του ίδιου. (Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.)