Γράφει ο Ν.Μιχελάκης*

Πολλοί παραγωγοί τελευταία, βρίσκονται, όπως μας λένε στο δίλλημα αν συμφέρει να αποθηκεύουν το ελαιόλαδο τους στο ελαιοτριβείο η σε δικές τους δεξαμενές στο σπίτι τους.

Και βασική αίτια του προβληματισμού αυτού είναι οι γενικά χαμηλότερες τιμές που εξασφαλίζει η συνήθης αποθήκευση του προϊόντος στις αποθήκες των Συν/κων η Ιδιωτικών ελαιοτριβείων και ο ιδιότυπος εγκλωβισμός του παραγωγού, να υπακούσει στους όρους πώλησης και τις τιμές που αυτά καθορίζουν.

Τα καλά και τα τρωτά της αποθήκευσης στο σπίτι
Βέβαια, η αποθήκευση στο σπίτι, έχει το πλεονέκτημα ότι ο παραγωγός είναι απόλυτα κυρίαρχος στο πότε, πόσο και σε ποιόν θα πουλήσει το προϊόν του, έχει όμως και τα τρωτά της.

Έτσι, εκτός από τις μικρές ποσότητες που προορίζονται για οικογενειακή κατανάλωση, η αποθήκευση μεγάλων ποσοτήτων απαιτεί σημαντικές δαπάνες και επιβαρύνσεις.

Κυρίαρχη θέση μεταξύ των επιβαρύνσεων έχει η απόκτηση και εγκατάσταση σωστών ανοξείδωτων δεξαμενών που οπωσδήποτε κοστίζουν σημαντικά. Παράλληλα όμως σημαντική είναι και η απασχόληση και οι δαπάνες που απαιτούνται για την συντήρηση και λειτουργία τους.

Εκτός αυτών όμως, σημαντική είναι και η φροντίδα και οι δαπάνες που απαιτεί και η μεταφορά του προϊόντος από το ελαιοτριβείο στο σπίτι αλλά και από το σπίτι στις αποθήκες του αγοραστή που θα επιλεγεί.

Τέλος, πέρα από αυτά και υπάρχει και η αρνητική διάθεση των εμπόρων να αγοράζουν ελαιόλαδο από τα σπίτια. Κι αυτό γιατί, όπως μας εξομολογήθηκε τυποποιητής, η άγνοια των συνθηκών αποθήκευσης και πιθανών αλλοιώσεων της ποιότητας, δημιουργεί την ανάγκη να γίνει πλήρης χημική ανάλυση πριν την αγορά. Και η ανάλυση αυτή κοστίζει αρκετά ακριβά και ενώ δεν συζητείται καθόλου για μικροποσότητες, για μεγαλύτερες αποτελεί σημαντική επιβάρυνση.

Η αποθήκευση στις δεξαμενές των Ενώσεων αξίζει να εξεταστεί.
Τελικά μέσα σε αυτή την περίπλοκη κατάσταση εύλογα γεννιέται το ερώτημα. Υπάρχει άλλη καλύτερη λύση και ποια;
Η απάντηση είναι ότι υπάρχει, αλλά δεν είναι μαγική και δεν μπορεί να εξασφαλιστεί από τρίτους, όπως ίσως κάποιοι θα ήθελαν!.

Οι δεξαμενές και οι εγκαταστάσεις τυποποίησης των πρώην Ενώσεων που ασφαλώς υπάρχουν ακόμα και οι περισσότερες βρίσκονται σε αρκετά καλή κατάσταση, δεν πρεπει να σκουριάσουν η να πωληθούν σε επιτήδειους. Αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν χώρους αποθήκευσης του προϊόντος, όπως γινόταν και παλαιοτέρα, και στην συνέχεια πώλησης του, ειτε ως χύμα με διαγωνισμούς, ειτε ως τυποποιημένου.

Αυτό βέβαια απαιτεί πρωτίστως κάποιες κινήσεις που πρεπει να κάνουν βασικά οι νοικοκυραίοι παραγωγοί. Αυτοί έχουν συμφέρον, να ασχοληθούν ενεργότερα.

Απαιτεί όμως και την ενεργό υποστήριξη και καθοδήγηση των πολιτικών που διατείνονται ότι είναι στο πλευρό των παραγωγών.

 

*Ο  Νίκος Μιχελάκης ειναι Δρ. Γεωπόνος, πρώην Δ/ντης του Ινστιτούτου Ελιάς Χανίων και Επιστ. Σύμβουλος του ΣΕΔΗΚ. Τα κείμενα των άρθρων του εκφράζουν προσωπικές του απόψεις και δεν απηχούν κατά ανάγκη τις απόψεις του ΣΕΔΗΚ. Μπορούν να αναδημοσιευτούν μονό μετά απο άδεια του ίδιου. (Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.)