Στροφή στο χύμα και στα ποιοτικά ελαιόλαδα

 

Γράφει ο Ν.Μιχελάκης*
Οι ΗΠΑ με 330. εκατομμύρια υψηλού βιοτικού επιπέδου καταναλωτές, αποτελούν σήμερα την τρίτη καταναλώτρια και την πρώτη εισαγωγό ελαιολάδου χώρα του κόσμου. Επομένως η αγορά της έχει τεράστιο ενδιαφέρον για τις εισαγωγές ελαιολάδου απο τις μεγάλες αλλά και μικρές ελαιοπαραγωγούς χώρες.
Και οι εισαγωγές αυτές διαπιστώνεται ότι αυξάνονται, ραγδαία τα τελευταία χρόνια, ενώ παράλληλα αλλάζουν ριζικά και σε μορφή και σε ποιότητες.
Οι εισαγωγές τυποποιημένου υποχωρούν θεαματικά και την θέση τους καταλαμβάνουν οι εισαγωγές χύμα, ενώ οι προτιμήσεις των καταναλωτών απο τα λάδια κουπέ της προηγούμενης δεκαετίας, στρέφονται σε ελαιόλαδα υψηλών ποιοτήτων.
Απο πλευράς εισαγωγών χωρών, κυρίαρχη θέση εξακολουθεί να κατέχει η Ιταλία στα τυποποιημένα ελαιόλαδα , ενώ η Ισπανία κυριαρχεί στα χύμα και είναι δεύτερη στα τυποποιημένα.
Η Ελλάδα, τρίτη ελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο, αποτελει ουραγό στις εισαγωγές των ΗΠΑ κατέχοντας ασήμαντο μερίδιο στις εισαγωγές τυποποιημένου και χύμα.

 

Ραγδαία η αύξηση των Αμερικανικών εισαγωγών

Κατά δυόμισι φορές έχουν αυξηθεί οι εισαγωγές ελαιολάδου των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών, επιβεβαιώνοντας ότι η Αμερική είναι η πρώτη εισαγωγός χώρα στον κόσμο και η τρίτη, μετά την Ιταλία και Ισπανία, στην κατανάλωση.

Πράγματι οι εισαγωγές των ΗΠΑ (Σχ.1) από 125.000 τόνους το 1993/94 αυξήθηκαν με ρυθμό περίπου 10.000 τόνους ανά έτος και έφτασαν σε 311 000 τόνους το 2014/15, ενώ σήμερα φθάνουν ήδη τις 345.000.

Η εξέλιξη αυτή βασικά οφείλεται στις επιτυχείς εκστρατείες προβολής που οργάνωσε εκεί το Διεθνές Συμβούλιο Ελαιολάδου (ΔΣΕ) μετά το 2990 κατά την περίοδο που Δ/ντης του ήταν ο δραστήριος Ιταλός Fausto Lucceti.

Σημαντικά όμως συμβάλλουν και εκστρατείες προβολής που οργανώνουν από τότε οι μεγάλες Ιταλικές Βιομηχανίες τυποποίησης, προσαρμόζοντας το προϊόν τους στα Αμερικανικά πρότυπα και τις προτιμήσεις των καταναλωτών.

Οπωσδήποτε οι εκστρατείες αυτές προσέλκυσαν το ενδιαφέρον και Αμερικανών παραγωγών οι όποιοι άρχισαν να εγκαθιστούν ελαιώνες κυρίως στην Καλιφόρνια, όπου οι κλιματικές συνθήκες το επέτρεπαν, ασχολούμενοι αρχικά με την καλλιέργεια βρωσίμων ποικιλιών.

Τελευταία ασχολούνται και με την καλλιέργεια ελαιοποιήσιμων ποικιλιών αλλά η παράγωγη δεν είναι αξιόλογη και από 1000 τόνους που ήταν το 1990 φθίνει σήμερα μόλις τους 15.000 τόνους ετησίως.

 

*Ο  Νίκος Μιχελάκης ειναι Δρ. Γεωπόνος, πρώην Δ/ντης του Ινστιτούτου Ελιάς Χανίων και Επιστ. Σύμβουλος του ΣΕΔΗΚ. Τα κείμενα των άρθρων του εκφράζουν προσωπικές του απόψεις και δεν απηχούν κατά ανάγκη τις απόψεις του ΣΕΔΗΚ. Μπορούν να αναδημοσιευτούν μονό μετά απο άδεια του ίδιου. (Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.)